0

انتخاب رده حفاظتی اعلام حریق

پس از مشورت اولیه با همه گروه های ذینفع، نخستین تصمیمی که در هنگام طراحی یک سیستم تشخیص آتش و سیستم هشدار باید در نظر گرفته شود، انتخاب ساده تعیین هدف سیستم است، یعنی اینکه آیا هدف حفاظت از ساختمان، محتوای آن و تداوم فعالیت تجاری (حفاظت از اموال) است و یا افزایش ایمنی اشخاص (حفاظت از جان). استاندارد بریتانیایی BS 58391:2002 سیستم ها را با توجه به اهداف آنها و میزان حفاظتی که می تواند ارائه دهند، طبفه بندی می کند.

اگر مشخص شود که نیازی به سیستم تشخیص اتوماتیک نیست، یک سیستم ساده شامل صداسازها و نقاط تماس با شیشه قابل شکستن، به تنهایی ممکن است کافی باشند. به این نوع سیستم، یک سیستم رده M گفته می شود.

سیستم دستی رده M یک سیستم دستی را که شامل هیچ آشکارساز اتوماتیکی نیست گویند. ماده 5 آئین نامه، سیستم های دربردارنده تشخیص خودکار حریق را به دو دسته اصلی تقسیم می کند، آیا آنهای که هدفشان ایمنی جان است (رده L) یا آنهایی که به دنبال حفاظت از اموالند (رده P). سپس این دو گروه با توجه به میزان پوشش توسط تشخیص خودکار آتش، به چند زیرگروه تقسیم می شوند.

حفاظت از جان (رده L)

وظیفه این گروه، حفاظت از جان فراهم است، یعنی ایمنی اشخاص در این رده اهمیت پیدا می کند. عمل این سیستم، آشکارسازی حریق، هشدار درباره وقوع حریق و فراهم آوردن زمان کافی برای ترک از ساختمان می باشد.

رده L5

منظقه حفاظت شده و یا محل آشکارسازها به گونه ای طراحی شده اند که یک هدف ایمنی خاص را برآورده کنند که ممکن است توسط یک راه حل مهندسی حریق و یا ارزیابی ریسک، تعریف شود.

گروه L4

آن بخش هایی از مسیرهای فرار را پوشش می دهد که شامل مسیرهای گردش و فضاهای گردشی همانند راهروها و راه های هوایی هستند.

رده L3

شامل مسیرهای فرار و اتاق هایی است که رو به مسیرهای فرار باز می شوند (آشکارسازها ممکن است در مجاورت درب، رو به مسیر فرار قرار داشته باشند)

گروه L2

نواحی محافظت شده توسط سیستم گروه 3 را پوشش می دهد به علاوه مناطق دیگری که دارای ریسک و یا خطر حریق بالا در نظر گرفته می شوند.

رده L1

پوشش کلی در سراسر ساختمان را به عهده دارد.

حفاظت از اموال (رده P)

این طبقه بندی، حفاظت از اموال را فراهم می آورد. وظیفه این سیستم، تشخیص خودکار حریق، آغاز هشداردهی در مورد آن و در نتیجه فراخوانی تشکیلات مقابله با حریق است (که ممکن است به وسیله انتقال اتوماتیک سیگنال های حریق به مرکز دریافت هشدار انجام شود).

رده P2

مواردی را پوشش می دهد که ریسک و یا خطر بالای حریق برای اموال و یا تداوم فعالیت تجاری دارند.

رده P1

پوشش کلی در سراسر ساختمان را به عهده دارد.

رده M – دستی

این گروه، ساده ترین شکل سیستم های هشدار حریق است که حفاظت ابتدایی آن تنها توسط نقاط تماش شیشه ای و صداسازها تامین می شود. از آنجایی که این نوع سیستم دارای هیچ دستگاه تشخیص اتوماتیکی نیست، در صورت بروز آتش، باید به صورت دستی، و از طریق یک نقطه تماس فعال شود.

رده L5 – جانی

اغلب طراحی سیستم گروه L5 مبتنی بر ارزیابی ریسک حریق و یا ناشی از یک راه حل مهندسی حریق می باشد. در این سیستم ممکن است برای جبران برخی موارد، از توصیه های معمول در دستورالعمل های حفاظتی پیشنهادی مقابله با حریق ارائه شود، مثلا بخش هایی که با ابزار فرار سر و کار دارند. یک سیستم گروه L5 همچنین ممکن است به عنوان بخشی از سیستم عامل یک سیستم حفاظت حریق (به عنوان مثال یک سیستم کنترل دود) ارائه شود.

سیستم گروه L5 – جانی

اغلب طراحی سیستم گروه L5 مبتنی بر ارزیابی ریسک حریق و یا ناشی از یک راه حل مهندسی حریق می باشد. در این سیستم ممکن است برای جبران برخی موارد، از توصیه های معمول در دستور العمل های حفاظتی پیشنهادی مقابله با حریق ارائه شود، مثلا بخش هایی که با ابزار فرار سر و کار دارند. یک سیستم گروه L5 همچنین ممکن است به عنوان بخشی از سیستم عامل یک سیستم حفاظت حریف (به عنوان مثال یک سیستم کنترل دود) ارائه شود.

سیستم گروه L5 می تواند ساده باشد، مثلا یک دستگاه اتوماتیک آشکارساز حریق نصب شده در یک اتاق، و یا از یک سیستم آشکارساز حریق جامع که در سراسر مناطق بزرگی از ساختمان نصب شده باشد که در آن ها مقاومت ساختاری در برابر آتش کمتر از آن چیزی است که معمولا در شرایط مقرر شده است. حفاظت ارائه شده توسط یک سیستم رده L ممکن است حاصل تلفیق حفاظت ارائه شده توسط سیستم های گروه L2 و L3 یا L4 نیز باشد.

گروه L4 – جانی

در یک سیستم گروه L4، تشخیص خودکار حریق تنها در مسیرهای فرار همچون مناطق گردش و فضاهای دورانی مانند راهروها و پله ها، ارائه می شود. یک سیستم گروه L4 لزوما زمان کافی برای فرار همه اشخاص، قبل از تجمع قابل توجه دود در مسیرهای فرار ایجاد نمی کند. بنابراین، این سطح حفاظت، معمولا الزامات قانونی در ساختمان هایی که افراد در آنها به استراحت می پردازند را برآورده نمی کند.

هدف یک سیستم گروه L4، افزایش ایمنی ساکنان از طریق هشدار درباره وجود دود در مسیرهای فرار است. این گروه ممکن است در ساختمان هایی رضایت بخش باشد که در آن ها، قوانین موجود به هیچ وجه تشخص خودکار حریق را ضروری نمی داند. اگر چه نیاز به یک سیستم گروه L4 ممکن است در ارزیابی ریسک حریق مشخص شود، باید اطمینان حاصل شود که عدم وجود آشکارسازها در درون اتاقهایی که رو به مسیرهای فرار باز می شوند (همانطور که در سیستم گروه L3 وجود دارد) خللی در حصول اطمینان از ایمنی اشخاص ایجاد نمی کند. البته، هیچ چیز مانع نصب آشکارسازها در برخی مناطق اضافی و حداقل های لازم برای انطباق با توصیه های سیستم گروه L4 وجود ندارد. آشکارسازهای نصب شده در مسیر های فرار می توانند از نوع آشکارسازهای نوری، CO یا چند سنسوری باشند.

گروه L3 – جانی

هدف سیستم گروه L3 اخطار به ساکنان خارج از اتاقی که حریق در آن شروع شده است می باشد به طوریکه آن ها بتوانند قبل از اینکه مسیرهای فراری همچون راهرو ها و پله ها، پر از دود شوند، فرار کنند. با این حال، تحقیقات نشان داده است که گازهای حال از آتش که از طریق ترک های اطراف در های عبور می کنند، می توانند به اندازه کافی دود متراکم و خنک تولید کنند تا تمام یک راهرو را پیش از اینکه هشدار مناسب توسط آشکارسازهای موجود در داخل راهروها اعمال شود آکنده از دود نمایند.

به همین دلیل، در یک سیستم گروه L3، آشکارسازهای دود نوری، یا ترکیبی از اشکارسازهای دود نوری، CO و یا آشکارسازهای آتش چند – سنسوری، باید در مسیر های فرار نصب شوند، در حالی که آشکارسازهای دود، حرارت یا مونوکسید کربن باید در تمام اتاقهایی نصب شود که رو به مسیرهای فرار باز می شوند. (اما اتاق هایی که رو به راهروهایی با طول کمتر از 4 متر باز می شوند، نیازی به حفاظت دارند، البته به شرطی که ساختارهای مقاوم در برابر آتش، از جمله درها، این راهروهای کوتاه را تمام بخش های دیگر مسیر فرار جدا کنند.)

در سیستم L3 (یا L4) احتیاجی نیست فضاهای مسطح باز، که ساکنان در آنها به سرعت از وجود حریق آگاه می شوند، مورد حفاظت قرار گیرند، مگر اینکه این منطق بخشی از مسیر فرار مناطق دیگر باشد (به عنوان مثال یک دفتر محصور). با این حال، در یک سیستم گروه L3، آشکارسازها باید در فضاهای کناری موجود در منطقه باز، که به روی مسیرهای فرار باز می شود، نصب گردد (به استثنای راهروهای کوتاه توضیح داده شده در بالا).

گروه L2 – جانی

هدف سیستم گروه L2، همانند هدف سیستم گروه L3 است، البته در کنار یک هدف دیگر، یعنی هشدار زود هنگام در مورد بروز حریق در مناطق مشخصی با خطر حریق بالا (یعنی جایی که احتمال وقوع حریق محتمل است) و یا مناطقی با ریسک حریق بالا (یعنی جایی که در آن، احتمال وقوع آتش به همراه عواقت احتمالی آن، حفاظت را ضروری می سازد).

این طراح است که تعیین می کند که کدام اتاق ها یا مناطق ساختمان به حفاظتی در حد و یا فراتر از حفاظت ارائه شده در یک سیستم گروه L3 نیاز دارند. این کار نباید به عهده پیمانکار هشدار حریق گذاشته شود تا او بخواهد هدف طراح در این زمینه را حدس بزند.

ارتقاء، حفاظت گروه L3 به سطح حفاظت در گروه L2 ممکن است تنها شامل نصب آشکارسازهای اضافی در اتاق و یا مناطق دیگر، نباشد. این ارتقا ممکن است شامل تغییر در نوع آشکارساز و یا محل نصب باشد. به عنوان مثال، بسیاری از مقامات مسول در زمینه کنترل و مقابله با حریق در ساختمان، نصب آشکارسازهای حرارتی در اتاق های هتل ها را قبول می کنند، چرا که آن ها متعقدند هدف از این آشکارسازها، تنها اعلام هشدار حریق به ساکنان اتاق خواب های دیگر است، نه ساکن اتاقی که حریق در آن شروع شده است. از آنجایی که این امر به صورت موثری جز حفاظت در گروه L3 است. این آشکارسازها را همچنین به خوبی می توان بر روی دیوارهای اتاق خواب نیز نصب کرد. با این حال، در مورد خوابگاه، این کار کافی نیست و معمولا به تشخیص دود در تمام خوابگاه نیاز است. همچنین، اگر برخی از اتاق ها برای استفاده افراد معلول در نظر گرفته شده باشند، هشدار – زود هنگام در اتاق خواب لازم است تا زمان اضافی برای فرار این افراد فراهم شود. ضمنا در اتاق خواب ها مقامات مسئول وجود اشکارسازهای دودی را ضروری می دانند (یا احتمالا آشکارسازهای مونوکسید کربن) و آشکارسازها معمولا بر روی سقف نصب می شوند. این اشکارسازهای چند – سنسوری دود یا مونوکسید کربن، که برای محافظت از ساکنان اتاقی که در آن حریق شروع شده است در نظر گرفت می شوند که به صورت موثری بخشی از سیستم گروه L2 هستند.

گروه L1 – جانی

یک سیستم گروه L1 دارای بالاترین استاندارد حفاظت از جان است. آشکارسازها در تمام اتاق ها و مناطق ساختمان نص می شوند. البته این مطلب به جز اتاق ها یا مناطق زیر که نیازی حفاظت ندارند و یا صورتی که ریسک حریق کمی داشته باشد صادق است:

توالت ها، دوش ها و حمام ها

راه پله، حیاط و لابی توالت

کابینت های کوچک (معمولا کمتر از یک متر مربع)

توقفگاهای کوچک بین پله ها (معمولا، کمتر از یک متر مربع)، اگر کف و سقف آن ها در برابر حریق مقاوم باشند.

برخی از حفره های کم عمق (کمتر از 800 میلیمتر عمق).

در یک سیستم گروه L1، آشکارسازهای درون مسیرهای فرار باید از نوع آشکارسازهای دود نوری یا اشکارسازهای آتش چند – سنسوری باشند.

گروه P2 – اموال

سیستم گروه P2 شامل تشخیص خودکار حریق، تنها در مناطق شخصی در ساختمان است. مناطقی که در آن ها امکان تشخیص وجود دارد آنهایی هستند که بالاترین احتمال بروز حریق را دارند شامل می شوند. در مورد نتایح حریق، هم آسیب مستقیم به اموال و هم اثر آتش بر تداوم فعالیت تجاری باید مد نظر قرار گیرد. همانند سیستم گروه L2، در زمان ذکر خصوصیات، مناطقی که در آن ها تشخیص خودکار حریق فراهم می شود باید تعیین شده باشد. قرار نیست که نصب کننده تجهیزات هشدار حریق لازم باشد که هدف طراحی طراح را در این رابطه حدس بزند. بنابراین، طراح باید الزامات خریداری را که به نوبه خود باید با بیمه کننده اموال مشاوره داشته باشد، تعیین کند.

مواردی که باید در تعیین نیاز به حفاظت در هر منطقه ای مورد توجه قرار گیرند عبارتند از:

احتمال تشخیص حریق در ساختمان توسط افراد چقدر است؟

چه منابعی اشتعالی وجود دارد؟

محتویات چقدر قابل احتراق هستند؟

محتویات چقدر ارزشمندند؟

احتمال گسترش آتش از مناطق حفاظت نشده به مناطقی دارای کالاهای ارزشمند یا مناطقی که تداوم فعالیت تجاری به آن ها بستگی دارد، وجود دارد؟

هزینه گسترش حفاظت به تمام مناطق چقدر است؟

معمولا نوعی تعادل باید بین هزینه ها و میزان حفاظت برقرار گردد. BS 5839-1 هیچ توصیه دقیقی در این رابطه ارائه نمی دهد و بنابراین باید مراقب بود که سیستم اهداف خریدار یا کاربر را برآورده سازد.

گروه P1 – اموال

گروه P1 بسیار شبیه به سیستم گروه L1 است که در آن همه قسمت های ساختمان محافظت می شوند. ( البته به جز موارد استثناء تشریح شده برای گروه L1 ) بنابراین، یک سیستم گروه P1 دارای بالاترین سطح حفاظت از اموال و محافظت در برابر وقفه در یک فعالیت تجاری را فراهم می کند. بنابراین، از منظر بیمه اموال این سیستم ایده آل ترین حالت ممکن است.

5/5 - (1 امتیاز)
ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *