0

شناخت اولیه تجهیزات اعلام حریق

همان طور که در فصل گذشته بیان شد، امروزه از سیستم های اعلام حریق گسترده در ساختمان ها و اماکن مسکونی و نصعتی استفاده می شود تا خسارتهای ناشی از سیستم حریق را به حداقل برسانند و همچنین برای اطلاع دادن به ساکنین ساختمان در مواقع بروز حریق از این سیستم ها استفاده می شود تا حدالامکان از تلفات جانی جلوگیری شود. برای تشخیص حریق از اثرات سه گانه آن یعنی دود حرارت و شعله استفاده می شود، به طور کلی سیستم های اعلام حریق در دو نوع عادی و هوسمند ساخته شده اند. در سیستم های عادی مکانی را که از نظر حریق می خواهیم حفاظت کنیم به مناطق مشخص تقسیم می کنیم تا در صورت بروز حریق بتوان محل حریق را سریع تر و راحت تر تشخیص داد. به هر کدام از این مناطق یک زون گفته می شود. ان عمل در سیستم های هوشمند نیز انجام می شود ولی مزیتی که این سیستم ها نسبت به سیستم های عادی دارند این است که این سیستم ها دارای اجزای قابل آدرس دهی هستند و علاوه بر اینکه زونی را که در آن حریق اتفاق افتاده است تشخیص داده می شود، می توان دقیقا عنصری را که حریق را تشخیص داده معین کرد و محل دقیق حریق را مشخص نمود و خبردهنده هایی را که مربوط به آن محل می باشد فعال نمود. اجزای سیستم اعلام حریق به سه قسمت اصلی تقسیم می شوند:

تجهیزات تشخیص حریق (دتکتورها یا آشکارسازها)

تجهیزات اعلام حریق (فلاشرها، آژیرها و…)

مرکز کنترل یا پانل مرکزی که وظیفه ارتباط بین دتکتورها و وسایل اعلام حریق را به عهده دارد.

تجهیزات جانبی دیگری نیز برای تکمیل و قدرتمند نمودن سیستم اعلام حریق به کار می روند.

آشکارسازها وسایل الکترونیکی هستند که در شکل ها و طرح های مختلف و معمولا به رنگ سفید توسط کارخانه های سازنده ارائه می شوند و در محل های مناسب مانند آشپزخانه-موتورخانه-اتاق-بایگانی-راهروها-اتاق های منزل-اتاق های کنفرانس به صورت سقفی یا دیواری روی پایه های مخصوص نصب می شوند و وظیفه آن ها تشخیص حریق و اعلام آن به مرکز کنترل می باشد. تغذیه آشکارسازها معمولا ولتاژ 24 صورت می گیرد ولی آشکارسازهایی وجود دارند که از ولتاژ های 12 و 48 ولت DC ولت 220 ولت تغذیه می شوند جریان عبوری از آنها در حالت عادی چند ده میلی آمپر DC یا AC است که در مواقع بروز حریق افزایش می یابد. بسته به اینکه آشکارساز در کدام اثر آتش برای تشخیص استفاده می کند. در انواع گوناگونی به صورت زیر ساخته می شوند.

1- آشکارساز دودی 2- آشکار ساز حرارتی 3- آشکار ساز شعله ای

1-آشکارساز دودی

این آشکارساز ها به صورت سقفی نصب می شوند و دارای محفظه ای هستند که بعد از پر شدن دود به این محفظه تحریک شده و با تغییر جریان عبوری به مرکز کنترل اعلام حریق نمایند و دارای سه نوع می باشند:

الف: آشکارساز دودی یونیزاسیون

این آشکارسازها دارای یک عنصر تشعشع کننده رادیواکتیو می باشد. در اثر عبور اشعه رادیو اکتیو از هوای داخل محفظه و یونیزه کردن آن مقداری جریان عبور می کند. در مواقعی دود داخل این محفظه می شود جریان عبوری تغییر می کند و باعث اعلام حریق می شود. به دلیل حساسیت زیاد در برابر دود کم ایجاد می شود از این آشکارسازها استفاده می کنند ولی به طور کلی می توان آنها را در مجتمع های مسکونی_ادارات و بیمارستان ها نصب نمود. از نظر زیست محیطی دفع این آشکارسازها بعد از اتمام شارژ آنها که حدودا 8 سال طول می کشد که مشکلاتی در این زمینه به همراه دارند. لذا تولید این نوع آشکارسازها کم شده و رو به توقف می باشد.

ب:آشکارساز دودی نوری

به این نوع آشکارسازها دتکتور فتوالکتریک نیز گفته می شود و دارای یک سلول نوری داخل خود می باشد که با ورود دود به محفظه و کم شدن نور تحریک شده و اعلام که در هنگام بروز حریق دود PVC حریق می نماید. در حل هایی مانند انبارهای مواد غلیظ تولید می شود و آتش سوزی به آهستگی انجام می گیرد استفاده از آنها مناسب است.

ج:آشکارساز دودی اشعه ای

در مواردی که بخواهیم مکان وسیعی مانند سالن یک کارخانه و یا سالن موزه و… را تحت پوشش سیستم اعلام حریق قرار دهیم و نصب آشکارسازهای معمولی مشکل و یا غیر اقتصادی باشد از این نوع آشکارسازها استفاده می گردد. این آشکارسازها دارای دو قسمت هستند که در دو سمت سالن نصب می شوند. به طوری که در آن فرستنده، اشعه ای به سمت گیرنده می فرستند و هرگاه عاملی مانند دود بین این دو عنصر واقع شود و ارتباط اشعه را قطع کند باعث اعلام خطر می گردد. در بعضی از این نوع آشکارسازها فرستنده و گیرنده روی یک قسمت قراردارند و در قسمت روبه رو یک انعکاس دهنده نصب می گردد. این آشکارسازها می توانند فضایی به پهنای 15 متر و به طول 10 الی 100 متر را تحت پوشش قرار دهند و ارتقاء نصب آنها بین 7/2 متر تا 25 متر است و ولتاژ آنها 24 ولت DC و جریان مصرفی در حالت ساکن 50 میلی آمپر و در هنگام اعلام حریق 70 میلی آمپر است. هرچند فاصله بین گیرنده و فرستنده افزایش یابد جریان هنگام اعلام حریق مصرفی نیز افزایش می یابد. برای تشخیص دود در داکت های تهویه از آشکارسازهای دودی اپتیکال استفاده می شود که آن را در محفظه خاصی که به دو لوله پرآب وصل است قرار می دهند و در خارج داکت نصب می کنند و لوله ها به داخل داکت می رود تا مقداری از هدای عبوری از داخل داکت را نمونه برداری کند. در صورت وجود دود در داخل داکت این دود از طریق لوله ها وارد محفظه آشکارساز شده و اعلام حریق می کند.

نکاتی که در هنگام استفاده از آشکارسازهای دودی باید رعایت گردد:

الف: آشکارساز دودی نباید در مسیر کوران هوا نصب گردد.

ب:برای تعیین محل نصب باید از استاندارد BS 5839 پیروی کرد.

ج: در محلهایی که در حالت عادی دود و بخار وجود دارد مانند موتورخانه و کنار بویلر از این آشکارسازها استفاده نشود.

سپری خاصی وجود دارد که برای تست آشکارسازهای دودی بکار می رود و با پاشیدن آن به سمت آشکارساز می توان از عملکرد صحیح آن مطمئن شد.

آشکارساز دودی

آشکار ساز حرارتی

این آشکارسازها دارای یک مقاومت حرارتی می باشند که در اثر حرارت حاصل از حریق مقاومت آن کم شده و باعث افزایش جریان می شود و به مرکز کنترل اعلام حریق می باشد و در دو نوع BS5839 نماید. نصب آن ها به صورت سقفی و طبق استاندارد ارائه شده اند:

الف: نوع حرارتی ثابت

در محل هایی که تغییرات دما ناگهانی اتفاق می افتد (مانند آشپزخانه) از این نوع آشکاسازها استفاده می شود. این آشکارسازها در دمای ثابتی تنظیم شده اند از این رو به آن ها آشکارساز حرارتی فیکس می گویند.

ب: نوع حرارتی افزایشی

در محل هایی که افزایش دما به صورت تدریجی اتفاق می افتد (مانند موتورخانه) از این آشکارسازها استفاده می شود این آشکارسازها دارای ولومی برای تنظیم دما می باشند. آشکارسازهای الکترونیکی جدیدی ساخته شده اند که هم به صورت آشکارساز فیکس و هم آشکارساز افزایش قابل استفاده هستند و به آن ها دتکتورهای ترکیبی گفته می شود و قدرت کشف بالاتری نسبت به نوع حرارتی ثابت دارا می باشند.

آشکارساز مولتی

این آشکارساز شامل دو طبقه هستند که یکی از به عنوان آشکارساز حرارتی و دیگری به عنوان آشکارساز دودی عمل می کند و در محل هایی که هم امکان وجود دود و هم حرارت ماند اتاق های بایگانی و کتابخانه ها می باشد استفاده می شود.

آشکارساز مولتی

آشکارساز شعله ای

این آشکارساز با استفاده از سنسور گیرنده اشعه ماورا بنفش شعله آتش یا اشعه مادون قرمز آتش را تشخیص داده و اعلام حریق می نمایند. زمان پاسخ آن ها حدود چند ثانیه می باشد و آتش را بسیار سریع تشخیص می دهند. در دو نوع قابل نصب برای داخلی و خارجی موجود می باشد و ولتاژ کار آن ها 12 الی 30 ولت DC با زاویه دید 120 درجه می باشند.

آشکارساز شعله ای

آشکارساز گازی

برای تشخیص نشتی گاز و اعلام خطر قبل از بوجود آمدن حریق خصوصا در محل هایی که گازهای سوختنی (قابل اشتغال) مانند LPG و CNG استفاده می شود. مبنای تشخیص برخی از آنها بوی گاز می باشد و به صورت دیواری یا سقفی نصب می شوند. مورد استفاده این نوع آشکارسازها در آپارتمان ها، هتل ها و مراکز صنعتی می باشد. برخی از این نوع آشکارسازها قادرند به صورت کشف نشتی گاز به یک شیر فرمان دهند و مسیر گاز را ببندید.

در آشکارسازهای پیشرفته تر تغییرات چگالی گاز توسط مبدل تبدیل به یک جریان 4 تا 20 میلی آمپر شده و با یک کابل سه سیمه برای اندازه گیری و کنترل به پانل کنترل مرکزی ارسال می شود. همچنین سیستم هایی با آشکارساز و تابلو مرکزی مخصوص وجود دارند که میزان گاز مونواکسیدکربن را در محیط تشخیص داده و در صورت کم بودن غلظت آن یک سیستم تهویه را راه اندازی می کنند و در صورت زیاد بودن غلظت آن در هوای محیط اعلام خطر می نمایند مورد استفاده این آشکارساز در پارکینگ های عمومی و در تونلهای زیرزمینی و محل هایی می باشد که از سوخت های منواکسید کربن زا مانند زغال یا نفت استفاده می کنند.

پایه آشکارسازها

برای نصب یک آشکارساز ابتدا پایه آن متناسب با نوع آشکارساز نصب شود و سیم کشی روی آن انجام پذیرد سپس آشکارساز روی پایه جا زده شود. بر روی پایه آشکارساز پیچ های اتصال برای تغذیه ورودی – و + و دو پیچ اتصال برای اتصال به آشکارساز بعدی و یا وجود دارد، همچنین ممکن است یک پیچ اتصال نیز برای مقاومت انتهای خط منفی چراغ ریموت اندیکاتور وجود داشته باشد.

پایه آشکارساز

تجهیزات اعلام کننده حریق

برای آگاه کردن ساکنین ساختمان از بروز حریق از وسایل سمعی و بصری خاص سیستم های اعلام حریق استفاده می شوند که به سه گروه تقسیم می گردند:

1- زنگ یا آژیر

آژیرها وسایل خبری صوتی هستند که هنگام بروز حریق به صدا در می آیند، ساختمان آن ها الکترونیکی بوده و معمولا پلاریته مثبت و منفی دارند. تمام آژیرهایی که در یک ساختمان به کار می روند باید دارای صدای یکنواخت و یکسان باشند و از همه ساختمان صدای آژیر شنیده می شود. نصب آن ها به صورت سقفی یا دیواری می باشد. حداقل صدای آژیر باید 65 دسی بل یا 5 دسی بل بیشتر از صداهای محیط باشد، مقدار قدرت صدا برای استراحتگاه ها 75 دسی بل می باشد، معمولا صدای آژیرهای ساخته شده در فاصله یک متری حدود 100 دسی بل است به همراه بعضی از آژیرها یک چراغ فلاشر تعبیه می شود تا در صورت پر سر و صدا شدن محیط شنیده نشدن صدای آژیر چراغ فلاشر افراد را متوجه بروز حریق بنماید.

تغذیه آژیرها معمولا 24 ولت DC می باشد و هنگام آلارم جریان حدود 160 میلی آمپر می کشند ولی در حالت عادی جریان آن ها چند میلی آمپر است. در محیط های پرسروصدا (محیط های کارگاهی و صنعتی) از آژیرهای موتوردار (Siren) استفاده می شود که فرکانس خروجی 1000-1800 هرتز دارند و صدای قوی تولید می کنند. رنگ آژیرها معمولا قرمز می باشد.

زنگ اعلام حریق

2- چراغ های نشانگر

این چراغ ها با نو ثابت یا چشمک زن معمولا به رنگ قرمز هستند و همچنین به صورت ثابت شده اند و در دو محل نصب می شوند:

الف- در پاگردهای راه پله یا در راهروها:

در پاگردهای راه پله یا در راهروها چراغ های فلاشری نصب می گردند که موازی با آژیرها بسته شده اند و همراه آژیر به کار می افتند و به آن ها چراغ Strobe Light می گویند. افراد ناشنوا در ساختمان با دیدن نور این چراغ ها می توانند متوجه بروز حریق بشوند یا در صورت از کار افتادن احتمای آژیرها این چراغ بروز حریق را مشخص می کنند. بعضی از این چراغ ها ممکن است با آژیر یکجا باشند.

ب-در بالای سر درب واحدها یا اتاق ها:

ممکن است در بعضی مواقع خود زون دارای قسمت های تعددی باشد و هنگام بروز حریق نیاز به تشخیص دقیق تر محل حریق دارشته باشیم. مثلا در آپارتمان هایی که هر طبقه یک زون می باشد و خود طبقه چند واحد است و یا در هتل ها که اتاق های متعددی در هر طبقه وجود دارد برای تشخیص دقیق محل حریق از چراغ Remote Andicator استفاده می گردد. این چراغ بالای درب هر واحد نصب می شود و تغذیه مثبت آن از مثبت منبع تغذیه و منفی آن از پایه مخصوص چراغ مشخص ریموت در آشکارسازهای آن واحد می باشد. این پایه روی آشکارساز با حرف R می شود. در صورت عمل کردن اشکارساز این چراغ نیز روشن می شود.

چراغ نشانگر

شستی های اعلام حریق

این شستی ها برای اعلام حریق ساخته شده اند و در دو نوع فشاری معمولی و شیشه ای می باشند. در هو نوع در حالت عادی کنتاکت شستی باز است (N.O) و در حالت اعلام حریق یک مقاومت سری با شستی که مقدار آن معمولا 470  اهم است در مسیر به طور موازی با مقاومت انتهای خط قرار می گیرد و مقدار مقاومت معادل به حدود 380 اهم می رسد و جریان افزایش می یابد که از نظر سیستم اعلام حریق، در دو نوع شیشه ای شستی تحت فشار قرار دارد و با شکسته شدن شیشه آزاد شده و کنتاکت آن بسته می شود. در انواع معمولی باید شستی را فشار داد تا کنتاکت آن بسته شود. شستی معمولا دارای سوئیچی برای ریست (Reset) می باشند تا بعد از استفاده از شستی بتوان دوباره آن را به حالت عادی برگرداند. محل نصب شستی ها باید در مسیرهای خروجی ساختمان و در دسترس و در معرض دید باشد تا احیانا اشتخاص برای به صدا در آوردن سیستم اعلام خطر به محل وقوع نوشته می شود و به رنگ قرمز حریق نزدیک نشوند و به روی شستی ها کلمه Fire می باشند.

کابل کشی سیستم اعلام حریق

نصب و استقرار تجهیزات سیستم اعلام حریق طبق استاندارد BS 5839 و کابل کشی طبق استاندارد BS 62207 انجام می گیرد. به طور کلی می توان سیم های مدار اعلام حریق را به دو گروه تقسیم کرد و با توجه به خصوصیات هر گروه کابل مناسب با آن را به کار برد:

گروه 1- کابل هایی که بعد از آشکار شدن حریق استفاده نمی شود مانند کابل های دتکتورها و شستی ها

گروه 2- کابل هایی که بعد از کشف شدن حریق استفاده می شوند مانند کابل های منبع تغذیه و آژیرها و چراغ ها در حالت کلی می توان برای هر دو گروه کابل 5/1 میلی متر مربع با روپوش و عایق پروتودور به کار برد ولی در مکان هاییکه امکان ضربه یا ساییدگی یا جویده شدن توسط حیوانات وجود دارد باید کابل ها را حفاظت مکانیکی کرد می توان در مورد سیم های آژیرها و چراغ ها برای حفاظت آن ها را داخل دیوار حداقل زیر 12 میلی متر گچ به صورت تو کار گذاشت. کابل های سیستم اعلام حریق باید جدا از سایر کابل ها سیم کشی شوند. تست کابل ها توسط اهم متر انجام می شود و در صورت استفاده از مگاه اهم سنج باید تمام تجهیزات اعم از دتکتور- آژیر – پانل کنترل و… را از مدار باز کرد تا ولتاژ تست بالا به آن ها آسیب نرساند هنگام کابل کشی نباید از مسیرها زون ها انشعاب گرفت. همچنین نباید از آژیرها انشعاب گرفت. کابل کشی سیستم های عادی به صورت رادیال یا خطی و کابل کشی سیستم های هوشمند به صورت حلقوی انجام می گیرد. در انتهای مسیر زون ها همیشه یک مقاومت موازی با خط که مقدار آن معمولا 7/4 یا 8/6 کیلو اهم است متصل می کنند یا از واحد انتهای خط استفاده می نماید.

کابل اعلام حریق

پانل کنترل

اصلی ترین و مهمترین قسمت سیستم اعلام حریق پانل کنترل می باشد که وظیفه ارتباط بین شستی ها و آشکارسازها و وسایل اعلام حریق مانند آژیرها و چراغ ها را به عهده دارد. این پانل ها به دو نوع آنالوگ و میکروپروسسوری تقسیم می شوند. پانل های کنترل باید قادر به تشخیص و اعلام خطای اتصال کوتاه یا قطعی مدار باشند و همچنین در مواقعی قطعی برق به طور اتوماتیک برق اضطراری را توسط باطری ها به مدار اعمال می کنند. پانل ها معمولا دارای امکاناتی نیز برای تست قسمت های مختلف مدار دارا می باشند. از نظر ظرفیت پانل ها را به زون تقسیم بندی می کنند که معمولا به صورت 32-24-16-8-4-2 زون ارایه می شوند. در بعضی از پانل ها می توان با اضافه کردن کارت های الکترونیکی (Extention Card) تعداد زون ها را افزایش داد. پانل مرکزی باید در محل نصب گردد که به راحتی قابل مشاهده باشد. معمولا در ورودیها و محلولهایی که ماموران آتش نشانی داخل می شوند نصب می گردد. خود مرکز کنترل باید توسط یک دتکتور دودی حفاظت گردد. ارتفاع نصب آن حدود 8/1 تا 2 متر و باید محل نصب آن را از نظر دستکاری افراد غیرمجاز و یا احتمال خرابکاری مورد توجه قرار داد. تعداد آشکارسازهای قابل اتصال به هر زون توسط کارخانه سانده تعیین می شود.

در سیستم اعلام حریق نحوه ارتباط آشکارسازها با پانل مرکزی به این صورت که در واقع بروز حریق، آشکارساز یا فشار دادن شستی اعلام حریق باعث ایجاد یک اتصال کوتاه نسبی در مدار می شود و جریان مدار افزایش می یابد (نه به حدی که به عنوان اتصال کوتاه کامل شناخته شود و باعث اعلام خطا شود) در نتیجه مرکز کنترل اعلام حریق می نماید. مرکز کنترل از طریق مدار الکترونیکی بعد از تشخیص حریق رله های مربوط را وصل کرده و آژیرها و چراغ های اعلام خطر را به کار می اندازد.

قسمت های اصلی پانل کنترل به شرح زیر می باشد:

1-منبع تغذیه یا به صورت ترانس کاهنده به همراه مدار یکسوسازی داخل پانل قرار می گیرد یا به صورت واحد مجزا از بیرون پانل به پانل کنترل متصل می شود. ولتاژ خروجی منبع تغذیه معمولا 24 ولت DC قدرت جریان دهی آن حدود 2 آمپر است. قدرت جریان دهی منابع تغذیه جداگانه حدود 3 تا 6 آمپر است و در دستگاه های بزرگ با تعداد زون بالا استفاده می گردد. در مواقع قطع برق منبع تغذیه اظطراری که معمولا عبارت از 2 عدد باطری خشک (بدون نیاز به سرویس و نگهداری) 12 ولت می باشد که به طور سری بسته می شوند تا 24 ولت DC را تامین کنند. در حالت عادی که برق 220 ولت وصل است سیستم باطری ها را شارژ کرده و برای مواقع قطعی برق آماده نگه می دارد و هنگام بروز قطعی برق به طور اتوماتیک وارد مدار می شوند بسته به تعداد زون های تابلو اصلی در آمپر ساعت های مختلفی استفاده می شوند. برای تابلوهای 4 الی 12 زون 7 آمپر و برای تابلوهای 12 الی 24 زون باطری های 12 آمپر ساعت مناسب می باشد. معمولا باطری ها در داخل تابلو کنترل قرار می گیرند. بعد از نصب سیستم باید باطری ها را قبل از اتصال پانل شارژ کرد و سیستم را با باطری های شارژ شده روشن نمود.

2-برد الکترونیکی: بر روی این برد فیوزهای لازم و رله مربوط به مگنت های نگهدارنده و جامپرهایی برای تنظیم و قطعات الکترونیکی دیگر وجود دارد. همچنین نشانگرهای اتصال کوتاه و قطعی مدار و کانکتور توسعه کانکتور اتصال کارت زون روی این برد وصل است.

3-ترمینال های اتصال شامل:

ب: خروجی کنتاکت های مربوط به رله مگنت نگهدارنده

ج: خروجی برای آژیرهای و چراغ ها (معمولا بیش از یک خروجی می باشد)

د: خروجی برای زون ها (دو ترمینال + و – برای هر زون)

ه: محل اتصال پانل تکرار کننده

4-LED های نشانگر: این LED ها معمولا روی درب کنترل نصب می شوند و شامل:

الف: LED نشانگر وجود برق شهر

ب: LED نشانگر وجود اشکال در منبع تغذیه

ج: LED مربوط به وجود خطا در زون به تعداد زون ها (Fault)

ه: LED مربوط به وجود حریق در زون به تعداد زون ها (Fire)

و: LED نشانگر آژیر که موقع به صدا در آمدن آژیر روشن می شود.

در مدل های مختلف ممکن است LED های نشانگر دیگری نیز وجود داشته باشند ولی موارد ذکر شده در بالا عموما در تمام پانل ها وجود دارند.

5- بیزر اشکال داخلی تابلو (Buzzer) در مواقع بروز اشکال در مدار داخلی تابلو مانند عدم اتصال باطری ها به صدا در می آید.

6- سوئیچ قفل کردن تابلو: برای جلوگیری از خراب کاری و دسترسی افراد غیر مجاز به تابلو و تنظیمات آن به کار می رود و روی درب تابلو نصب شده است.

7- شستی های کنترل: برای تنظیم تابلو به کار می روند.

تجهیزات تکمیلی سیستم های اعلام حریق تکرارگر

در مواقعی که تکرار علائم اعلام حریق در مکان هایی غیر از محل تابلو اصلی مورد نیازهای نشانگر مشابه تابلو باشد از تکرارگر ها استفاده می شود. تکرارگرها دارای LED های اصلی می باشند و به ترمینال های تابلو کنترل مرکزی وصل می شوند. ممکن است بعضی از تابلوها امکانات اتصال تکرارگر را نداشته باشند. طرز اتصال آن در دیاگرام سیم کشی تابلو اصلی مشخص می شود.

جداکننده خط

با استفاده از جداکننده های خط می توان در صورت بروز عیب در مدار قسمت معیوب را از قسمت سالم مدار جدا کرده و بعد از رفع عیب دوباره اتصال کامل مدار را برقرار نمود.

مگنت نگهدارنده

بر روی درهای معینی جهت جلوگیری از گسترش آتش در حین آتش سوزی نصب می شود در صورت بروز حریق از بازماندن در جلوگیری می کنند. طبق استاندارد تغذیه آن باید از منبع 24 ولت جداگانه انجام گیرد نه از برق 24 ولت تابلو چون مصرف آن ها بالاست.

سیستم های صوتی اعلام خطر

این سیستم ها در دو نوع عادی و هوشمند ساخته شده اند و قادرند به طور اتوماتیک یا دستی در مواقع بروز حریق پیام اعلام خطر را از بلندگوهای مربوطه پخش نمایند.

سیستم های تلفن اضطراری

این سیستم ها دارای یک پانل تلفن اصلی و گوشی هایی می باشند که در محل های مورد نظر نصب می شوند. هنگام خطر می توان با استفاده از گوشی ها به مرکز تلفن خبر داد یا مرکز تلفن می تواند به هر یک از گوشی ها زنگ بزند. ارتباط بین گوشی ها نیز می تواند از طریق پانل اصلی تلفن برقرار باشد.

مدولهای رابط

در سیستم های هوشمند استفاده می شوند و برای ارتباط و شناسایی اجزای قابل آدرس دهی سیستم می رود.

AEOL

در انتهای خط سیستم عای اعلام حریق نصب می گردد و با کمک آن می توان آشکارسازهای عادی (غیرقابل آدرس دهی) را به سیستم های اعلام حریق هوشمند وصل کرد.

برنامه ریز دستی

برای برنامه ریزی سیستم های اعلام حریق در صورت نیاز استفاده می شوند ابزارهای دیگری نیز مانند تست کننده مسیر (Loop Tester) و برد رله های کمکی و اسپلیتر زنگ و… وجود دارد که در سیستم های اعلام حریق در صورت نیاز استفاده می شوند.

دستگاه های مدل ACT 2 الی 24 زون

پانل اصلی شامل قسمت های زیر است:

الف: قسمت هایی است که روی درب تابلو قرار دارند به شرح زیر است:

شستی (Reset/Resound/Test Zone Lamp): برای دوباره راه اندازی کردن تابلو اصلی می باشد.

شستی (Silence Alarms Sounders): برای ساکت کردن صدای بوق تابلو و آژیر می باشد.

شستی (Silence Fault Sounder): برای ساکت کردن بیزر داخلی تابلو می باشد.

شستی (Evacuare): برای به صدا در آوردن آژیر به صورت دستی می باشد.

لامپ Sounder Fault: زمانیکه لامپ روشن می شود به معنی این است که ایراد و اشکال در مدار آژیرهای سیستم ایجاد شده است.

لامپ Battery/Power Supply Fault: زمان که این چراغ روشن می شود به معنا این است که برق ورودی سیستم 220 AC و یا 24V DC دچار اشکال شده است.

لامپ Mains On: به معنای این است که تابلو روشن است و اگر فقط این لامپ روشن باشد یعنی تابلو در حالت نرمال می باشد.

لامپ Fire برای هر زون: در موقاع اعلام حریق لامپ زون مربوط روشن می شود.

لامپ Fault: هرگاه خطایی اعم از اتصال کوتاه یا قطعی در زون اتفاق بیفتد روشن می شود. سویچ: بای قفل کردن شستی های کنترلی به کار می رود.

در حالیکه تابلو نرمال است فقط باید لامپ Maine on روشن باشد.

قسمت هایی که داخل تابلو قرار دارند:

1– فیوزها

2– کانکتورها

3– ترمینال ها

4– منبع تغذیه (باری و ترانس)

5– جامپرها

6– LED های نشانگ اتصال کوتاه و قطعی در زون

7– پیچ اتصال زمین

8– قطعات الکترونیکی

9– رله مگنت نگهدارنده

10– تمامی قسمت های فوق غیر از نگهدارنده روی برد الکترونیکی نصب شده اند.

5/5 - (2 امتیاز)
ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *