0

نحوه پیکربندی مناطق آشکارساز و مناطق هشدار درون ساختمان

BS 5839-1:2002 یک منطقه تشخیص را به عنوان زیرمجموعه محوطه حفاظت شده تعریف می کند به طوری که وقوع حریق در داخل آن، با یک سیستم هشدار حریق، به صورت مجزا از نشانگرهای حریق موجود در بخش های دیگر، تشخیص داده می شود. این آئین نامه ذکر می کند که یک منطقه تشخیص معمولا شامل منطقه ای است که توسطچندین نقطه تماس دستی و / یا آشکارسازها محافظت شده است و به صورت جداگانه نمایش داده می شود تا به شناسایی محل بروز آتش، تخلیه ساختمان و مقابله با آتش، کمک کند. در نسخه های قبلی BS 58391-1 از یک منطقه تشخیص به سادگی با عنوان “منطقه” یاد می شده است.

این آئین نامه منطقه هشدار را به عنوان یک زیرمجموعه جغرافیایی از محل تعریف می کند که در آن، صدور هشدار حریق می تواند به صورت جداگانه و مستقل از هر منطقه هشدار حریق دیگری، انجام شود. بنابراین مناطق هشدار در ساختمان هایی که در آنها یک فاز واحد (همزمان) وجود دارد، یعنی تخلیه کل ساختمان در هنگام اعلام سیستم هشدار حضور ندارد. زون های هشدار فقط در ساختمان هایی دیده می شوند که در آن ها، یک هشدار دو یا چند مرحله ای وجود دارد.

دلیل اصلی برای تقسیم کردن محوطه مد نظر به مناطق تشخیصی، این است که محل وقوع حریق به دقیقترین حالت ممکن بر روی تجهیزات کنترل و شناسایی (CIE) نشان داده شود. این کار به کسانی که سیگنال هشدار دهنده حریق پاسخ می دهند، به ویژه آتش نشانی، کمک فراوانی می کند.

در سیستم های متعارف، هر منطقه تشخیصی توسط یک مدار جداگانه به CIE متصل می شود. با این حال، در سیستم های آدرس پذیر، یک مدار می تواند به تعداد زیادی از نقاط تماس و آشکارسازهای دستی که به چندین منطقه تشخیصی تقسیم شده اند، سرویس دهی کند. در هر صورت، هر منطقه تشخیص دارای یک شماره و شاخص بصری جداگانه در CIE می باشد. در صورت بروز حریف، نشانگر بصری روشن خواهد شد و به این ترتیب به افراد کمک می کند تا محل وقوع حریق را با استفاده نقشه منطقه، که باید در مجاورت CIE نصب شود، تعیین نمایند.

سیستم های آدرس پذیر می توانند دقیقا مشخص کنند که کدام آشکارساز یا نقطه تماس در شرایط هشدار قرار دارد و بنابراین مکان دقیق حریق تعیین می شود. صرف نظر از این مزیت قابل توجه، یعنی توانایی تشخیص دقیق منشاء آتش، ساختمان باید مطابق بند 13 آئین نامه، به یک سری مناطق تشخیصی تقسیم شود. به صورت کلی، آئین نامه بیان می دارد که نشانه اولیه مبدا هشدار باید نشان دهنده شاخص منطقه تشخیصی مبدا حریق باشد.

اینکه صفحه نمایش تنها اطلاعاتی را ارائه دهد که به محل آشکارساز خاصی که در وضعیت هشدار است. ارتباط داشته باشد (مثلا، مدار 2 آشکارساز 7 یک ساختمان ادارای) بسیار مفید است، اما در حذف آن امکان تعیین دقیق گسترش حریق را همزمان با قرار گرفتن دیگر آشکارسازها در وضعیت هشدار فراهم نمی آورد. بنابراین نمایش آشکارسازهای منفرد در منطفه هشدار باید نسبت به چراغ هایی که نشانگرهای بصری منطقه تشخیص هستند در درجه دوم اهمیت قرار داشته باشد.

برای برآورده شدن این توصیه، می بایست یک نشانگر قابل مشاهده مجزا و مستمر برای هر منطقه تشخیصی که یک آشکارساز یا نقطه تماس موجود در آن به کار افتاده است بر روی تجهیزات کنترل و شناسایی یا بر روی یک پنل نشانگر جداگانه مرتبط با آن، نصب شده باشد.

دستور العمل های پیکربندی منطقه تشخیص

توصیه های متعددی در رابطه با اندازه و پیکربندی یک منطقه تشخیص وجود دارد که برای هر دو نوع سیستم های اعلام حریق مرسوم و آدرس پذیر قابل استفاده هستند:

1-حداکثر مساحت یک منطقه تشخیص نباید بیش از 2000 متر مربع باشد. (با این وجود، در مناطق بزرگ و باز، مانند انبارها، اگر منطقه تشخیص تنها دارای نقاط تماس دستی باشد، این مساحت می تواند تا 10000 متر مربع افزایش یابد.)

2-فاصله جستجو، یعنی فاصله ای است که باید توسط یک جستجو گر در منطقه تشخیص طی شود تا موقعیت حریق از نظر بصری تعیین شود (به حریق نمی رسد)، نباید بیش از 60 متر باشد (اگر نمایش مناسب مکان آتش نشانان را قادر می سازد که مستقیما به سراغ حریق بروند دیگر نیازی نیست که فاصله جستجوی بر روی سیستم های آدرس پذیر سوار شود).

3-اگر مساحت کلی یک ساختمان کمتر از 300 متر مربع باشد، ساختمان فقط به یک منطقه تشخیص نیاز دارد (صرف نظر از تعداد طبقات آن).

4-اگر مساحت کلی ساختمان بیش از 300 متر مربع باشد، هر طبقه باید یک منطقه تشخیص جداگانه باشد (یا مجموعه ای از مناطق تشخیصی اگر مساحت سطح به اندازه کافی بزرگ باشد).

5-می بایست یک منطقه تشخیصی عمودی و واحد، برای آشکارسازها در درون یک پلکان محصور، شفت آسانسور یا هر ساختار مشابهی بکار گرفته شود. با این حال، هر نقطه تماس دستی روی پاگرد یک پله باید درون منطقه تشخیصی همان طبقه قرار گیرد.

نحوه پیکربندی مناطق تشخیص و مناطق هشدار درون محوطه مربوطه

آشکارسازهای آدرس پذیر می توانند یک مدار مشترک در سرتاسر ساختمان داشته باشند و در نتیجه چندین منطقه تشخیص در آنها توسط یک مدار دو سیمی واحد سرویس دهی می شوند. در آشکارسازهای مرسوم، هر منطقه تشخیص مجزا، دارای یک مدار دو سیمی مخصوص به خود است.

برای اطمینان از اینکه یک سیستم آدرس پذیر، سطح یکپارچگی پایین تر نسبت به یک سیستم مرسوم نداشته باشد، آئین نامه پیشنهادات مختلفی را ارائه می دهد تا اثرات خطاها را محدود کند:

1-یک خطای واحد که در یک مدار آشکارساز اتوماتیک رخ می دهد نباید موجب اخلال در حفاظت در ناحیه ای وسیع تر از 2000 مترمربع و یا بیش از یک طبقه ساختمان به همراه حداکثر پنج دستگاه در طبقه بالایی و پنج دستگاه در طبقه زیرین شود.

در سیستم های متعارف این امر معمولا محقق نمی شود چرا که یک وضعیت مدار باز یا اتصال کوتاه، مدار مربوط به یک منطقه تشخیصی را تحت تاثیر قرار می دهد. مساحت منطقه تشخیص بیش از 2000 مترمربع نیست و به استثناء ساختمان های بسیار کوچک، به بیش از یک طبقه نیز سرویس دهی نخواهد کرد.

در سیستم های آدرس پذیری که تعدادی از مناطق، دارای یک حلقه یا مدار مشترک هستند، یک سیستم مدار باز مشکل چندان بزرگی محسوب نمی شود (فقط تا زمانی که خطا گزارش شود) چرا که که حلقه می تواند در هر دو جهت رانده شود. با این حال، در وضعیت اتصال کوتاه، مسئله جدی تر است چرا که این شرایط می تواند به همه دستگاه های موجود در مدار (تا 250 دستگاه) لطمه بزند. بنابراین حفاظت در برابر اتصال کوتاه در تمامی مدارهای حلقه ضروری است. تحقق این امر با قرار دادن دستگاه های جداسازی خط در مکان های مناسبی در مدار حلقه میسر می شود، به طوری که منطقه ای که توسط آشکارسازهای بین هر دو جدا کننده خط حفاظت می شود، مساحتی بیش از 2000 مترمربع ندارد و این آشکارسازها در یک طبقه یکسان هستند.

به عنوان مثال ، با توجه به مدار نشان داده شده در شکل 2، اگر یک اتصال کوتاه در منطقه تشخیص 2 اتقال بیفتد، دو مجزا کننده خطی X, Y عمل کرده و دو شکستگی در مدار در خطوط X, Y ایجاد می کنند. سپس حلقه در هر دو جهت حرکت می کند، یعنی منطقه تشخیص 1 در یک جهت مناطق 5 و 4 و 3 در جهت دیگر وجود خواهند داشت. بعد از اینکه اتصال کوتاه بر طرف شد، جداکننده خط مجددا به صورت اتوماتیک به حالت منفعل خود بر می گردند.

مدار سیستم متعارف

دارای مجزا کننده های خطی یکپارچه هستند، مجزا کننده های اضافی مورد نیاز نیست.

در سیستم های آدرس پذیری که آشکارسازها به یک “اسپر” خارج از حلقه متصل می شوند، برای مطابقت با توصیه های آئین نامه، اسپر نباید به بیش از یک طبقه یا مساحتی بیش از 2000 مترمربع را سرویس دهی کند.

2-دو مورد خرابی نباید حفاظت موجود بر روی منطقه ای بیش از ده هزار مترمربع را از بین ببرد. این توصیه موجب می شود که مساحتی به عنوان حداکثر ناحیه پوشش، برای یک حلقه واحد در یک سیستم حلقه آدرس پذیر، مقرر شود (شکل 2). بنابراین هیچ حلقه ای در این سیستم نباید مساحت پوششی بیش از ده هزار متر مربع داشته باشد. اگر ناحیه حفاظت شده بیش از این حد باشد، باید از یک یا چند حلقه اضافی استفاده شود.

3-خرابی های حاصل از مدار باز و اتصال کوتاه باید در عرض 100 ثانیه پس از وقوع، در پنل کنترل گزارش شود. در صورت مطابقت تجهیزات کنترلی با BS EN 542 این محدودیت برآورده خواهد شد.

پس از تعیین آرایش منطقه تشخیص برای ساختمان، گام بعدی در فرآیند طراحی، تصمیم گیری درباره نوع سیستم هشدار حریق مورد استفاده است.

کدام نوع سیستم آشکارساز و هشدار؟

سه نوع سیستم تشخیص هشدار در دسترس بوده و توسط این آئین نامه پوشش داده شده اند. این موارد به صورت کلی عبارتند از:

سیستم هشدار متعارف

سیستم های آدرس پذیر

سیستم های آدرس پذیر دیجیتال

صرف نظر از نوع سیستم انتخاب شده، دستورالعمل های مندرج در بخش ها قبل همچنان قابل اعمال می باشند. در بخش های بعدی، ما تفاوت های موجود بین این سه نوع سیستم ها مقایسه می کنیم.

سیستم های متعارف

یک اشکارساز متعارف یا دو حالتی، آشکارسازی است که در یکی از این دو حالت قرار دارد: وضعیت نرمال یا هشدار، سیستم های متعارف شامل تعدادی مدار دو سیمی هستند اشکارسازها و نقاط تماس مرسوم به آن ها متصل می شوند. به صورت مشابهی، مدارهای دو سیمی جداگانه ای نیز برای اتصال زنگ های هشدار به سیستم، تعبیه شده اند.

کارکرد اصلی تجهیزات کنترل و نمایش (CIE)، نشان دادن محل وقوع حریق به دقیق ترین حالت ممکن است. برای رسیدن به این هدف، آشکارساز درون مناطق تشخیصی تقسیم می شوند و هر ناحیه آشکارساز با مدار جداگانه های یه CIE متصل می شود که دارای یک نشانگر جداگانه در پنل کنترل است.

هر آشکارساز دارای یک چراغ یکپارچه (یک دیود نورده) است که هنگامی که دستگاه در وضعیت هشدار قرار دارد، روشن می شود. اگر یک شاخص بر روی CIE وجود حریق در یک منطقه تشخیصی را نشان دهد، آن منطقه تشخیص باید به صورت فیزیکی بررسی شود تا آشکارسازی که LED آن روشن است، پیدا شود. آشکارسازهای خارج از دید، معمولا دارای نشانگر LED کنترل از راه دور هستند.

مناطق تشخیص

اگر منطقه بندی تا حد مجاز خود انجام شده باشد، در این صورت هر مدار فقط به یک شناسه متصل خواهد بود و مکان دقیق حریق را می توان بدون اینکه نیازی به جستجوی فیزیکی منطقه باشد در CIE پیدا کرد. انجام این عمل بوسیله آشکارسازها و یک پنل کنترل مرسوم، به علت تعداد ناحیه های تشخیصی مورد نیاز در CIE و حجم زیاد عملیات نصب، فوق العاده پرهزینه خواهد بود.

در سیستم های متعارف، تمام آشکارسازهای موجود بر روی مدار یک منطقه تشخیصی، به صورت پیوسته ای با CIE در ارتباط می باشند. هنگامی که یک آشکارساز وارد حالت هشدار می شود، ولتاژ مدار کاهش می یابد و همه آشکارساز های دیگر در آن منطقه تشخیص از کار می افتند. در طول این دوره، هیچ سیگنال دیگری از سوی دیگر آشکارسازهای حاضر در منطقه تشخیص نمی تواند توسط CIE دریافت شود.

آشکارسازها و شستی اعلام حریق

آشکارسازهای دودی نقطه ای استفاده شده در سیستم های متعارف باید با الزمات BS EN 547 مطابقت داشته باشند. به همین ترتیب، آشکارسازهای حرارتی نقطه ای نیز باید با الزامات BS EN 545 سازگار باشند. آشکارسازهای شعله ای نیز باید الزامات استاندارد BS EN 5410 را برآورده نمایند.

شستی های دستی با شیشه ای، بایستی با الزامات BS EN 5411 مطابقت داشته باشند. توصیه آئین نامه، استفاده از شستی دستی نوع A است که فقط به یک عمل برای فعال کردن آنها نیاز است (یعنی شکستن شیشه به صورت خودکار سیستم هشدار حریق را فعال می کند) با این حال، اگر نقاط تماس دستی به احتمال زیاد در معرض خرابکاری باشند (مثلا در بعضی از مدارس، خوابگاه های دانش آموزی، تفریحگاه های عمومی و غیره) ممکن است نوع دیگری از آن ها توسط مقامات مسئول کنترل ساختمان و مقابله با آتش پذیرفته شود، به این ترتیب که یک پوشش پلاستیکی لولایی بر روی هر شستی قرار می گیرد. در این صورت قبل از شکستن شیشه، پوشش باید برداشته شود.

آئین نامه بیان می کند که حذف آشکارساز در یک مدار نباید مانع از کارکرد هیچ یک از شستی های شیشه ای شود. در سیستم مرسوم، مگر در حالتی که سیستم به گونه ای طراحی شده باشد که حذف هر یک از اشکارساز از یک مدار منطقه تشخیص، دیگر دستگاه هایی را که متصل باقی می مانند، غیرفعال نکند، لازم است که یا شستی دستی را بر روی مدار جداگانه ای از آشکارسازها نصب کرد و یا تمامی شستی ها را به عنوان اولین دستگاه بر روی مدار نصب کرد و هر دستگاه اشکارساز اتوماتیک در “پایین دست” آن ها باشد.

سیستم های آدرس پذیر

یک سیستم آدرس پذیر از آشکارسازها و یا نقاط تماس آدرس پذیری استفاده می کند که سیگنال های آن ها که به صورت جداگانه در پنل کنترل شناسایی می شوند. در یک سیستم آدرس پذیر ساده، CIE می تواند شامل تعدادی مدارهای دو سیمی باشد که آشکارسازها و شستی های آدرس پذیر را می توان بر روی آن ها نصب کرد. مدارهای دو سیمی باید به شکل حلقه ای به هم متصل شوند تا یک مدار یکپارچه ایجاد شود. علاوه بر این، جداکننده های خطی باید در اطراف حلقه توزیع شوند تا از انطباق آن با آئین نامه اطمینان حاصل شود.

عملیات سیستم های آدرس پذیر

در یک سیستم آدرس پذیر، تکنیک های ارتباطی چند سیمی اجازه می دهد تا هر کی از آشکارسازها وضعیت خود را به صورت مستقل به پنل کنترل بفرستد. از آنجایی که هر اشکارساز دارای شناسه مخصوص (یا آدرس) به خود در پنل کنترل است، علاوه بر ارائه منطقه تشخیص، می تان آن ها را به گونه ای پیکربندی کرد که یک پیام خاص مشخص شده توسط مصرف کننده را به هر یک از آشکارسازها ارسال کند. این امر به خصوص برای ناظری که با طرح سایت آشنا نیست مفید است. پیام های سفارشی معمولا بر روی صفحه نمایش LCD در کنار شاخص های تشخیص بصری نمایش داده می شوند.

در هنگام عملیات، پنل کنترل اولین آدرس را ارسال می کند و سپس برای یک زمان پیش فرض منتظر پاسخ می ماند. هر آشکارساز آدرس فرستاده شده توسط پنل کنترل را با آدرس از پیش تعیین شده خود مقایسه می کند و آشکارسازی که این آدرس با آدرس آن مطابقت دارد، وضعیت خود را ارسال می کند. اگر آدرس یک آشکارساز خاص در مدت زمان از پیش تعیین شده یافت نشد، به دلیل قطع یا حذف دستگاه از مدار، پنل کنترل یک خطا را نشان می دهد. به صورت مشابه، اگر آدرس آشکارساز پیدا شود اما دستگاه قادر به انجام درست عملیات (یعنی پاسخدهی) در مدت زمان معین نباشد، پنل کنترل باز هم یک خطا را نشان می دهد. سپس پنل کنترل آدرس بعدی را می فرستد و به همین ترتیب ادامه می دهد تا زمانی که تمام دستگاه ها مورد خطاب گرفته شوند و سپس کل چرخه را دوباره تکرار می کند.

واحد در وضعیت هشدار قرار داشته باشند و CIE این را تشخیص دهد. این بردان معنی است که اطلاعات بیشتری در مورد گسترش حریق درون یک منطقه قابل شناسایی است. به دلیل تکنیک های ارتباطی لزومی ندارد که آشکارسازها به ترتیب آدرس بر روی مدار مرتب شوند، از این رو سیم کشی مدار را می توان به مقرون به صرفه ترین حالت ممکن انجام داد. این روش نیاز به طراحی دقیق محل نصب را برطرف می کند.

آشکارسازها و شستی ها

آشکارسازها و شستی های دستی آدرس پذیر باید با همان استانداردهای (BS EN) دستگاه های مرسوم، مطابقت داشته باشند. حذف یک آشکارساز در یک مدار نباید مانع از کار هیچ شستی شیشه ای شود. این امر در یک سیستم آدرس پذیر از آن جهت مهم است که حذف یک آشکارساز باعث ایجاد شکست در مدار نمی شود. آگاهای از حذف آشکارساز، به صورت عدم پاسخگویی به درخواست CIE مورد ارزیابی قرار گیرد.

مداربسیستم حلقه آدرس پذیر

یک مانیتور می تواند در یک سیستم آدرس پذیر استفاده شود. این دستگاه برای نظارت بر آیتم های بسیار ساده ای استفاده شود که یک اتصال مداربسته باز را فراهم می کنند، به عنوان مثال یک شیر جریان ورودی به آب پاش.

دستگاه های خروجی

علاوه بر مدیریت دستگاه های ورودی، یعنی آشکارسازها و شستی ها، سیستم های آدرس پذیر همچنین می توانند دستگاه های خروجی در حلقه آدرس پذیر را اداره کنند. این امکان از آن جهت وجود دارد که بخشی از پیام آدرس از طرف پنل کنترل می تواند دستوری به یک دستگاه خروجی باشد و از آن بخواهد که خروجی خود را روشن یا خاموش کند. یکی از کاربردهای معمول این قابلیت می تواند یک ماژول صوتی باشد که موجب راه اندازی تعدادی از صداسازها (یا زنگ های هشدار) می شود، یا یک ماژول رابط کارخانه باشد که از آن برای قطع برق یک بخش از کارخانه استفاده می شود. تمام دستورات ارسال شده به دستگاه های خروجی توسط دستگاه های ورودی موجد در مدار نادیده گرفته می شوند.

همچنین اتصال ماژول های رابط به مدارهای متعارف نیز قابل قبول است. این ماژول ها به اشکارسازهای مرسوم موجود بر روی مدارهای تشخیص اسپر اجازه می دهد تا به یک مدار منطقه ای آدرس پذیر متصل شوند و وضعیت معمولا 20 آشکارساز متعارف را بررسی کنند. آشکارسازهای مرسوم در اسپر با ماژول رابط ارتباط برقرار می کنند و اگر هر اشکارسازی وارد وضعیت هشدار شود، ماژول رابط سیگنالی را به پنل کنترل دال بر اینکه شرایط هشدار رخ داده است ارسال می کند. این ماژول ها اغلب برای ارتقاء سیستم های متعارف قدیمی با استفاده از سیم کشی موجود مورد استفاده قرار می گیرند. هر چند سیم کشی های جدید همیشه باید در هر جایی که امکان دسترسی فراهم باشد استفاده شوند.

به منظور حفاظت در برابر اتصال کوتاه و مطابقت با الزامات جدا کننده ها باید در موقعیت های مناسب در یک حلقه آدرس پذیر نصب شوند.

سیستم های آدرس پذیر دیجیتال

در  عمل تمام سیستم های آدرس پذیر از نوع آنالوگ هستند. یک سیستم دیجیتال سیستمی است که از آشکارسازهای آدرس پذیر آنالوگ استفاده می کند که هر کدام از آن ها یک سیگنال خروجی دارد که ارزش یا مقدار پدیده شناسایی شده را نشان می دهد. سیگنال خروجی ممکن است یک سیگنال واقعا دیجیتال باشد یا معادل کد گذاری شده باشد. تصمیم گیری در مورد اینکه آیا سیگنال نشان دهنده حریق است یا خیر در CIE انجام می شود.

صرف نظر از نحوه کار آشکارسازهای آدرس پذیر آنالوگ، و اصول ارتباط CIE استفاده شده تمام المان های طراحی سیستم های آدرس پذیر بر روی سیستم های آدرس پذیر آنالوگ هم مورد استفاده قرار می گیرند. آشکارسازهای متعارف و دو وضعیتی می توانند فقط دو وضعیت خروجی نرمال و هشدار را سیگنال دهی کنند.

در نتیجه در این آشکارسازها تشخیص اینکه دستگاه سیستم هشدار داده یا اینکه شرایط محیطی محلی (که احتمالا حاوی گرد و غبار و خاک است) موجب تغییرات مخربی در حساسیت آشکارساز شده و در نتیجه بر روی عملکرد آن تاثیر منفی گذاشته است، غیرممکن می باشد. با این حال یک سیستم آدرس پذیر می تواند به میزان زیادی عملکرد سیستم با نسبت به سیستم های آدرس پذیر مرسوم و ساده (غیر آنالوگ) ارتقا دهد که جزئیات آن در بخش های زیر تشریح شده است.

عملیات آشکارسازهای آدرس پذیر آنالوگ

خروجی یک آشکارساز آدرس پذیر متغییر بوده و متناسب با اثر سنجیده شده حریق یعنی دود، حرارت، منوکسید کربن و یا شعله می باشد. انتقال این خروجی از آشکارساز، معمولا به شکل یک جریان آنالوگ است. با این حال در سیستم ها دیجیتال این خروجی به صورت بیت های داده ای و با استفاده از صفر و یک ها بیان شده و انتقال می یابد. انتقال داده ها با استفاده از FSK امن تر می شود، بنابراین می بایست وجود سطح بالایی از قدرت متمایز سازی بین این مقادیر بیتی متفاوت را تضمین شود. هنگامی که آشکارساز مورد بررسی قرار می گیرد یا توسط پنل کنترل با آن تماس برقرار می شود، آشکارساز آنالوگ با یک مقدار خروجی پاسخ می دهد (به جای یک مقدار وضعیت، همانند آنچه در مورد آشکارسازهای مرسوم دیده می شود). در نتیجه، در یک سیستم آدرس پذیر آنالوگ آشکارسازهای آدرس پذیر  آنالوگ به سادگی به عنوان مبدل هایی عمل می کنند که اطلاعاتی در رابطه با درجه حرارت، تراکم دود، و غیره را به صفحه کنترل مخابره می کنند، مدارهای مبتنی بر ریز پردازنده ها در پنل کنترل، داده های دریافت شده را تفسیر کرده و تصمیم می گیرند که آیا وضعیت را هشدار، پیش هشدار، نرمال و یا وضعیت خطا اعلام کنند.

به منظور این که سیستم در هنگام حریق اعلام هشدار دهد مقدار خروجی آنالوگ مربوط به آشکار ساز در مدت زمانی برابر با زمان لازم برای تکمیل سه آدرس متوالی (معمولا پنجاه ثانیه) باید در وضعیت هشدار باشد (یعنی بالاتر از حد آستانه هشدار). این تکنیک اسکن سنسور یعنی سه بار قبل از اعلام هشدار راه مفیدی است و سیستم در این حالت تصمیم می گیرد که آیا یک هشدار، پیش هشدار، حالت عادی یا وضعیت خطا را نشان می دهد یا خیر. به منظور این که سیستم در هنگام حریق هشدار دهد، خروجی مقدار آنالوگ از آشکارساز باید در وضعیت هشدار (یعنی بالاتر از آستانه منطقه هشدار) در مدت زمان برابر با زمان انجام شده برای تکمیل سه آدرس پذیر متوالی، معمولا پنجاه ثانیه است. این تکنیک اسکن سنسور سه بار قبل از فعال کردن منطقه هشدار یک راه مفیدی برای کمک به کاهش هشدارهای کاذب ناشی از انتقال الکتریکی یا فیزیکی کوتاه مدت، بدون ایجاد تاخیر بیش از حد در انتقال هشدار واقعی می باشد.

از آنجایی که خروجی هر آشکارساز یک مقدار آنالوگ است، سطح آستانه هشدار را می توان توسط نرم افزار درون CIE کنترل (یا تنظیم) کرد. هنگامی که سیستم در طی نصب پیکربندی می شود، این نرم افزار معمولا در حافظه غیرقابل ذخیره (EEPROM) آن ذخیره می گردد.

نمودار نشان دهنده خروجی یک اشکارساز

اخطار پیش هشدار آشکارساز

اغلب در مراحل اولیه مقابله با حریق، قبل از بروز شعله های حریق، شاهد تجمع آهسته دود هستیم. در یک سطح آستانه مشخص، یعنی سطح پیش هشدار پنل کنترل می تواند یک نشانه بصری و هشدار صوتی در مورد این وضعیت پیش هشدار قبل از اینکه تخلیه کامل ساختمان مورد نیاز باشد و تیم مقابله با حریق فراخوانده شوند ارائه دهد. این وضعیت باعث می شود که بتوان علت احتمالی به صدا در آمدن پیش هشدار قبل از رسیدن به یک وضعیت هشدار کامل بررسی شود. با این کار همچنین اجازه داده می شود که رویکردهای اولیه مقابله با حریق ( مثلا استفاده از دستگاه های خاموش کننده) به اجرا درآید. سیگنال پیش هشدار همچنین امکان تشخیص هشدارهای کاذب را نیز فراهم می کند.

تصحیح حد آستانه هشدار آشکارساز

با افزایش سن سنسورها و آلوده شدن آنها با گرد و غبار، عملکرد آن ها افت می کند به طوری که پتانسیل آن ها برای وارد شدن به یک وضعیت هشدار بسیار بالاتر می رود و در نتیجه هشدار های کاذب ایجاد می شوند. عامل مزاحمت ناشی از هشدارهای کاذب یک مشکل جدی برای کاربران و تیم خدماتی مقابله با حریق به حساب می آید.

از آنجایی که مقدار خروجی آنالوگ هر یک از آشکارسازها دائما توسط پنل کنترل بررسی می شود. تجمع آهسته آلودگی در آشکارساز توسط افزایش آزام در مقدار آنالوگ منعکس می شود. در این حال پنل کنترل می تواند آستانه هشدار (و پیش هشدار) را برای جبران این پدیده تغییر دهد. این ویژگی سیستم را در یک سطح عملکردی مطلوب حفظ می کند و عمر هر یک از اشکارسازهای آدرس پذیر آنالوگ را افزایش می دهد.

امتیاز به این post
ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *